Op één van de betere dagen van april ga ik langs bij het gezin van Line voor een reportage aan huis. Thomas staat zich nog klaar te maken in de badkamer, Aaron speelt in de woonkamer en Line legt me nog enkele vestimentaire keuzes voor alvorens ze naar boven trekt. Ik sip intussen van mijn koffietje en maakt kennis met Aaron. Hij is druk in de weer met een knisperboekje en spiegeltje.
Line had me al verteld dat de grootste speelkameraad van Aaron zijn papa is. En dat wordt dan ook meteen duidelijk wanneer Thomas de woonkamer in stapt. Knuffelen en ravotten, zonder ophouden en mét gekir van Aaron. Onze reportage aan huis begint in de woonkamer. Heel rustig. Line leest een boekje voor, iets waar Aaron zichtbaar van geniet. Ze zingen samen liedjes. En wat onmiddellijk opvalt is dat Aaron steeds zijn hoofdje op Lines borst legt wanneer ze begint te zingen. Heel genegen en innig. Nadien trekken we naar buiten. Aaron in de draagzak. We maken enkele portretten en nadien knutselt Thomas de schommel aan de boom. We eindigen in de loungezetels op het terras. Zo'n reportage aan huis is best vermoeiend voor Aaron en de nood aan een dutje begint zo stilletjes aan zichtbaar te worden. De reportage aan huis is een perfecte manier voor dit gezin om in de nabijheid van hun vertrouwde plek waardevolle beelden te kunnen creëren met z'n drietjes. Geen gesleur naar een of andere hei, maar de veiligheid en geborgenheid waar Aaron nood aan heeft.
Aaron werd geboren met een neurologische aandoening. Een genetische én vooral zeldzame aandoening die het leven van Line en Thomas grondig door elkaar schudde. Het prille babygeluk, nota bene midden in pandemietijd, werd overschaduwd, al kon men er niet meteen de vinger opleggen. Op 20 maanden werd pontocerebellaire hypoplasie vastgesteld. Enkele vragen werden dankzij een diagnose beantwoord, al riep de diagnose nog veel meer vragen op. "Je weet pas dat we in een wereld leven waar inclusie niet prioritair is wanneer je elke dag wordt geconfronteerd met drempels en gesloten deuren." Dingen die zo vanzelfsprekend lijken voor de meeste mensen zoals iets gaan drinken met het gezin, een etentje met je partner, een logeerpartijtje of op reis gaan, zijn niet meer zo eenvoudig als voorheen. Er zijn immers heel veel factoren waar ze plots rekening mee moeten houden. Ze prijzen zichzelf gelukkig met hun netwerk, zowel in real life als het online netwerk dat ze gaandeweg opbouwen.
Wat ik zo treffend vind aan deze ontmoeting met het gezin van Line is het positivisme, de warmte en de openheid naar mij toe. Alles is bespreekbaar; de boosheid tegenover het systeem en de totaal niet toegankelijke maatschappij, de onzekerheid over toekomstperspectieven, verdriet. Opvallend; als koppel hebben Thomas en Line een enorm sterk fundament. Ik ben er ook van overtuigd dat je zo een fundament nodig hebt om alle balletjes in de lucht te houden die hen werden toegeworpen.
Ik twijfelde of ik iets zou neerpennen over de diagnose van Aaron of niet. Enerzijds is dat een irrelevante kwestie in het licht van de reportage. Anderzijds is het verhaal van Aaron en zijn mama en papa eentje dat verteld mag worden; moet worden. In mijn gesprek met Line werd duidelijk hoe hard zij als gezin - en zij dus niet alleen - botsen op de maatschappij die absoluut niet inclusief is. Sinds ik bij hen ging fotograferen alleen al, werden er op politiek niveau enkele beslissingen genomen waar gezinnen zoals dat van Line en Thomas de dupe van zijn. Als ik als buitenstaander furieus word van het kafkaiaans beleid, wat moet het dan zijn voor gezinnen die daar middenin zitten?
Ik ben ervan overtuigd dat je als fotograaf een stukje van je eigen leefwereld legt in je reportages. Net daarom vind ik inclusie vanzelfsprekend voor mijn reportages aan huis. Het fotografielandschap is heel eenzijdig als het aankomt op diversiteit en inclusie. Gezinnen waarin een handicap is, die zie je nauwelijks vertegenwoordigd. Ik voel dat ik daar verandering in wil brengen, niet door de beperking of handicap uit te lichten, maar wel door deze zo in beeld te brengen zodat jij als kijker voelt dat dit part of life is.
Comments